<Hier een fragment van Schuilhuisje>
Het beste coronaboek, zonder dat het over corona gaat. Maar wel over een stel dat samen social distancet in hun Amsterdamse appartement. De vrouw wil graag een kind met haar partner, hij – veel ouder dan zij – heeft er al één, maar het contact is ooit verbroken. Zij weet niet waarom, en ze vraagt er niet naar terwijl ze samen aan de keukentafel werken. Via de reflectie van zijn brillenglazen ziet ze waar hij naar kijkt: staafdiagrammen, Facebookupdates. Ondertussen zit zij op Marktplaats. Ze wil een groot gebaar maken, hem verrassen, maar boven alles lijkt het alsof ze hem beter wil leren kennen, nader tot hem wil komen, tot deze man die zijn saaiheid net zo zorgvuldig onderhoudt als zijn bonsaiboompje. Dat zij later verzuipt. Als lezer vraag je dan allang niet meer af óf de bubbel barst, maar wanneer, en kun je weinig anders doen dan je alvast verstoppen achter je spatscherm.
Lees vooral ook de geweldige recensie die Charlotte Remarque schreef voor De Groene (zie hieronder voor een fragment).
“Iedere dag geeft hij zijn bonsaiboom water en beweegt hij de stam ritmisch heen en weer om de wind te simuleren. Hij doet met plechtige toewijding de was, zij mag die niet doen want ze doet het verkeerd. Hij is in het trotse bezit van de sleutel van de afvalcontainer. Iedere week maakt hij dezelfde quiche. Het drama: die bonsaiboom komt uit zijn vorige huwelijk. Een behoeftige, peperdure plant die hij behandelt alsof het zijn laatste connectie is met vroeger. Zij kijkt naar de toekomst. Ze wil een kind van hem. Alle vrouwen die dit boek lezen, gillen nu synchroon. Waarom van hem?! ”