Nice Shirt.

Serie naar het waargebeurde verhaal van Belle Gibson, een Australische influencer die haar kankerdiagnose bleek te hebben verzonnen. Apple Cider Vinegar is vet en over the top; alle kleuren staan op hoge verzadiging en Belle spreekt met die typische, zwaar-empathische leegheid van een oplichter – de serie lijkt klip en klaar in z’n oordeel. Misschien dat ik er daarom zo van onder de indruk was, want mijn eigen vooroordeel (‘dit is zo’n serie die mij vertelt wat ik moet vinden’) werd tijdens het kijken volledig onderuitgehaald. En dat terwijl ik de meeste personages in eerste instantie tweedimensionaal vond in al hun vreselijkheid. Belle natuurlijk, maar ook de geprivilegieerde Milla, die in een ruimte vol medisch specialisten – speciaal daar om haar met haar kankerdiagnose te helpen – keihard durft te beweren dat niemand “naar haar” kijkt, dat ze “alleen maar een ziekte zien”. Excuse me, bitch? (En dat is natuurlijk ook weer mijn kader, want ik denk dat een hoop kijkers haar mening delen dat de medische wetenschap niet holistisch genoeg is, en dat snap ik dan ergens óók wel weer. Zie je wat ik bedoel?) Apple Cider Vinegar is er eentje in de categorie Truth is stranger than fiction, waar de (fantastische) actrice Kaitlyn Dever inmiddels een patent op lijkt te hebben (zie ook Unbelievable). Want hoe hard de serie ook ‘this is a lie’ roept – die irritante manier van praten van Belle/Kaitlyn?* Die vreselijke moeder? Die murw gebeukte man? Allemaal behoorlijk dicht bij de waarheid, in die zin dat het in het echt nog veel erger was. Maar hadden ze dat verfilmd, dan zou niemand de serie nog serieus hebben genomen.

* Zie hier een hele gave vergelijking van het gedramatiseerde interview met Belle Gibson vs. het echte interview.

Trailer

Wat een schitterende documentaire. Meteen kijken. Hier. Voor de kust van Texel liggen honderden scheepswrakken op de zeebodem. Leden van een Texelse duikclub halen regelmatig wat omhoog. Mag dat? Nee. Doen ze het toch? Uiteraard. Hun vondsten delen ze met museum Kaap Skil. Meestal. Als museumdirecteur Corina op een barbecue van de duikclub wordt uitgenodigd, valt haar iets op. Aan een waslijntje, en gewoon midden in de gerookte-vislucht, hangt een jurk. Corina heeft meteen door dat het iets heel bijzonders is. En dat klopt: de duikers hebben de Nachtwacht van de maritieme archeologie naar boven gehaald. De jurk was wel een beetje vies dus ze hebben ‘m eerst even goed afgespoeld met de tuinslang. De wetenschappers die deze 17e-eeuwse jurk later onderzoeken (en er diverse publicaties en dissertaties op baseren), krijgen nog de rillingen als ze eraan denken. Ze hebben geen idee wat ze qua rillingen nog te wachten staat. Een hilarisch inkijkje in de clash tussen kenners en kapers, bureaucraten en piraten, tussen ‘hoe het hoort’ en ‘hoe je het voor elkaar krijgt’; dat de vraag stelt: van wie is ons cultureel erfgoed? En aan welke kant sta je: die van de duikers of de historici? (Ik ben twee keer geswitcht. Maar ik weet het nu.) (NTR, 3 afl., totaal 142 min.) Trailer

In een apocalyptische wereld waarin een schimmel het grootste deel van de mensheid heeft overgenomen, moet de 56-jarige Joel het 14-jarig meisje Ellie naar het westen van de VS brengen. Of ‘vervoeren’, zoals hij zegt: hij ziet haar als cargo. Ellie is besmet met, maar blijkt immuun voor de parasitaire schimmel (als enige in de wereld) en alle hoop op een geneesmiddel is op haar gevestigd. Waanzinnig mooi gemaakte serie. En doodeng. Vergelijkbaar met Stranger Things qua jumpscares, maar het zijn niet de monsters die The Last Of Us zo eng maken, het zijn de mensen. Het zijn altijd de mensen. (HBO Max, 143-80 min.) Trailer Klik op de foto/titel voor een wat langer kort stukje.

Zo’n serie waarbij ik mezelf op rantsoen zette omdat ik het verhaal en de personages zo lang mogelijk bij me wilde houden. The White Lotus volgt een week lang een groep vakantiegangers in een luxe resort (in seizoen 1 op een eiland in Hawaii, in seizoen 2 op Sicilië). Beide seizoenen beginnen met een dode, zonder dat je weet wie of waarom of hoe. Dit maakt elke interactie, elke ruzie, elke flinter van ergernis potentieel explosief. Je weet als kijker niet wie je kunt vertrouwen, en trouwens, de personages zelf weten het ook niet, en meer dan eens moet je je mening over een personage dat je leuk of irritant vindt, herzien. De onderlinge dynamiek tussen de personages en de enorme gelaagdheid van de verhaallijnen zorgen voor een serie die voelt als een film (twee films) die je over een jaar nog eens kunt kijken, om dan compleet andere dingen te ontdekken. The White Lotus opent doorlopend de beerputten van mensen die, ondanks alles, blijven beweren dat their shit don’t stink. Meesterlijk. (HBO Max, 50-60 min.) Trailer PS Je kunt de seizoenen los van elkaar zien. Pas op met opzoeken van info over deze serie want de spoilers vliegen je om de oren.

Een animatie-drama-comedy-mysteryserie, waarvan het grootste mysterie is waarom dit niet een enorme hit is geworden. Undone gaat over de 28-jarige Alma, die moeite heeft met de banale routine van haar dagen: opstaan, tanden poetsen, forensen, werken, forensen, tanden poetsen, slapen. Wanneer haar zus Becca vertelt dat ze verloofd is met haar rijke vriend kan Alma het amper opbrengen om blij voor haar te zijn. Als ze na een flinke ruzie naar huis rijdt, ziet ze ineens haar vader (Bob Odenkirk van Better Call Saul) langs de kant van de weg staan. Alleen – hij is al jaren dood. Ze is zo afgeleid dat ze verongelukt. Als ze weer bijkomt ligt ze in het ziekenhuis, en in een reeks desoriënterende scènes komt ze erachter dat ze ineens door de tijd kan reizen, al waarschuwt haar vader – die zij als enige kan zien – haar dat ze niet te veel te snel moet willen. Hij zegt dat haar oma Geraldine, die (met shocktherapie) behandeld werd voor schizofrenie, hetzelfde doormaakte. Alma gebruikt haar (nog shaky) superpowers om de mysterieuze dood van haar vader te onderzoeken. Maar welke realiteit is betrouwbaar? Bijzonder mooi (en deels in Hilversum) gemaakte serie waarin de prachtige, vervreemdende vorm (rotoscope) klopt met en ondersteunend is aan de inhoud. Hiervoor kun je rustig een Amazon Prime-abonnement afsluiten. (AP, 23 min.) Trailer

Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.

Ja, godsamme. Dit is zo goed. Dit is zo goed dat ik er niet helemaal bij kon zo goed. En dat terwijl ik de eerste paar afleveringen mwah vond: jonge vrouw met bindingsangst struikelt door het leven, komt amper rond, heeft een moeizame relatie met haar perfecte zus, doet alles halfhartig, heeft seks zoals Amélie in 2001 (dat wil zeggen, geamuseerd en onbezield) en beziet alles met een afstandelijke ironie. Ik raak die sarcastische, hoogbegaafde, er-zonder-iets-aan-te-doen-superfitte vrouwelijke personages (Cool Girls) altijd gauw zat. Wat echter snel duidelijk wordt: Fleabag is zichzelf al heel lang zat, en erger. Ze blijkt al snel juist een van de meest liefhebbende, normale personages in een fucked-up wereld, en haar gitzwarte humor is niet alleen voor haarzelf, maar zeker ook voor de kijker een noodzakelijke manier om daarmee te dealen. Seizoen 1 is fantastisch, seizoen 2 blaast je van je sokken. Als je deze serie niet goed vindt, kunnen we geen vrienden zijn, het spijt me. (AP, 26 min.) Trailer

Michael Peterson belt op een avond in paniek 911: zijn vrouw Kathleen ligt beneden aan de trap, helemaal onder het bloed. Ze is dood. Michael denkt dat Kathleen, die die avond lekker wat rode wijn had weggetikt, achterover van de trap is gevallen, maar de politie vertrouwt zijn verhaal voor geen meter. En dat is dertien afleveringen lang interessant, vraag je? Ja. ik heb nog geen documentaireserie gezien met zulke bizarre wendingen als deze. Bijna het meest idiote is nog dat Peterson in het dagelijks leven schrijver is (was) van misdaadromans – boeken waarin dit soort mysteries veelvuldig voorkomen. Bijna, want het meest absurde detail in deze zaak zie je vanzelf in aflevering 6 of 7. Zo onwaarschijnlijk, het kan niet anders dan waar zijn. (Netflix, 48m.) Trailer