Apple Cider Vinegar

Serie naar het waargebeurde verhaal van Belle Gibson, een Australische influencer die haar kankerdiagnose bleek te hebben verzonnen. Apple Cider Vinegar is vet en over the top; alle kleuren staan op hoge verzadiging en Belle spreekt met die typische, zwaar-empathische leegheid van een oplichter – de serie lijkt klip en klaar in z’n oordeel. Misschien dat ik er daarom zo van onder de indruk was, want mijn eigen vooroordeel (‘dit is zo’n serie die mij vertelt wat ik moet vinden’) werd tijdens het kijken volledig onderuitgehaald. En dat terwijl ik de meeste personages in eerste instantie tweedimensionaal vond in al hun vreselijkheid. Belle natuurlijk, maar ook de geprivilegieerde Milla, die in een ruimte vol medisch specialisten – speciaal daar om haar met haar kankerdiagnose te helpen – keihard durft te beweren dat niemand “naar haar” kijkt, dat ze “alleen maar een ziekte zien”. Excuse me, bitch? (En dat is natuurlijk ook weer mijn kader, want ik denk dat een hoop kijkers haar mening delen dat de medische wetenschap niet holistisch genoeg is, en dat snap ik dan ergens óók wel weer. Zie je wat ik bedoel?) Apple Cider Vinegar is er eentje in de categorie Truth is stranger than fiction, waar de (fantastische) actrice Kaitlyn Dever inmiddels een patent op lijkt te hebben (zie ook Unbelievable). Want hoe hard de serie ook ‘this is a lie’ roept – die irritante manier van praten van Belle/Kaitlyn?* Die vreselijke moeder? Die murw gebeukte man? Allemaal behoorlijk dicht bij de waarheid, in die zin dat het in het echt nog veel erger was. Maar hadden ze dat verfilmd, dan zou niemand de serie nog serieus hebben genomen.

* Zie hier een hele gave vergelijking van het gedramatiseerde interview met Belle Gibson vs. het echte interview.

Trailer

Read More

De Jurk En Het Scheepswrak

Wat een schitterende documentaire. Meteen kijken. Hier. Voor de kust van Texel liggen honderden scheepswrakken op de zeebodem. Leden van een Texelse duikclub halen regelmatig wat omhoog. Mag dat? Nee. Doen ze het toch? Uiteraard. Hun vondsten delen ze met museum Kaap Skil. Meestal. Als museumdirecteur Corina op een barbecue van de duikclub wordt uitgenodigd, valt haar iets op. Aan een waslijntje, en gewoon midden in de gerookte-vislucht, hangt een jurk. Corina heeft meteen door dat het iets heel bijzonders is. En dat klopt: de duikers hebben de Nachtwacht van de maritieme archeologie naar boven gehaald. De jurk was wel een beetje vies dus ze hebben ‘m eerst even goed afgespoeld met de tuinslang. De wetenschappers die deze 17e-eeuwse jurk later onderzoeken (en er diverse publicaties en dissertaties op baseren), krijgen nog de rillingen als ze eraan denken. Ze hebben geen idee wat ze qua rillingen nog te wachten staat. Een hilarisch inkijkje in de clash tussen kenners en kapers, bureaucraten en piraten, tussen ‘hoe het hoort’ en ‘hoe je het voor elkaar krijgt’; dat de vraag stelt: van wie is ons cultureel erfgoed? En aan welke kant sta je: die van de duikers of de historici? (Ik ben twee keer geswitcht. Maar ik weet het nu.) (NTR, 3 afl., totaal 142 min.) Trailer

Read More

I May Destroy You

Michaela Coel is het beste wat tv kon overkomen sinds Phoebe Waller-Bridge. En deze serie (dé reden waarom je een HBO-abonnement moet nemen) is alles: provocerend, hilarisch, veel te eerlijk, veel te dichtbij, hartverscheurend en vergevensgezind. I May Destroy You opent met Arabella, een getalenteerde maar snel afgeleide schrijfster met een deadline die ze al tachtig keer heeft gemist. Ze heeft zichzelf klemgezet en moet nu echt vóór morgenochtend 6.00 uur haar manuscript inleveren. Maar ze kan nog wel even een uurtje uitgaan. Toch? Kan wel. Ze ontmoet haar vrienden, ze doen shots, snuiven, slikken; de avond dreigt alweer uit de hand te lopen, zeker als Arabella niet goed wordt. Maar ze weet zichzelf terug te slepen naar haar kantoor, tikt met wijd opengesperde ogen haar verhaal, en levert keurig op de afgesproken tijd haar manuscript in. Alleen: waarom is haar telefoonscherm gebarsten? En waar komt die bloedende hoofdwond vandaan? Dan ziet ze ineens een flits van een man. In een wc-hokje, boven haar. Deze ronduit briljante serie volgt Arabella terwijl ze de avond probeert te reconstrueren en confronteert de personages en de kijker met de rol van (seksuele) vrijheid en consent in een patriarchale, seksistische, homofobe en racistische samenleving waarin alles kan en mag – en iedereen vogelvrij is. (HBO Max, 28-35 min.) Trailer

Read More

Feel Good

Nogal rauwe drama-comedy waarin de Canadese Mae Martin (een uitvergrote versie van) zichzelf speelt. Ook deze Mae is stand-upcomedian, en ook zij is op al op jonge leeftijd verslaafd geraakt aan cocaïne (onder andere). Ze is nu clean en ze woont in Engeland, waar ze zoveel mogelijk op het podium staat en probeert door te breken bij het grotere publiek. Tijdens een van die avonden ontmoet ze George, een vrouw die tot dan toe dacht dat ze hetero was, en ze krijgen een relatie. Alleen blijkt Mae in relaties net zo grenzeloos als ze vroeger met drugs en drank was. En dat is best lastig, zeker als je vriendin probeert de relatie geheim te houden. (22m) Trailer

Read More

The Gentlemen

Tja, deze film. Het is een Guy Ritchie-film, dus hij gaat over een drugsbaas (Matthew McConaughey) die van zijn wietimperium af wil, want hij wil misschien een kind, en dat zorgt ervoor dat allerlei andere gangstermannetjes (of wannabe druglords) hun hengels naar hem en naar elkaar uitgooien, maar er is ook een roddeljournalist (Hugh Grant) die te veel weet en dat in zijn voordeel gebruikt, en dan is er ook nog iets met een boksschool en een coach (Colin Farrell) die een stelletje kutpubers in bedwang moet houden, en al die lijntjes hebben iets met elkaar te maken of komen samen, en iedereen naait elkaar, en niets is wat het lijkt, en, nou ja, Guy Ritchie dus. Erg vermakelijk; niet te veel nadenken over het plot. (Netflix, 1u53m.) Trailer

Read More